გაზიარებაიხილე პოსტი

ანასტასია ზინოვკინა, რუსი სამოქალაქო აქტივისტი, რომელიც საქართველოში, თბილისში, 2024 წლის დეკემბერში დააკავეს, დღეს თბილისის საქალაქო სასამართლოში დასკვნითი სიტყვით წარდგა. მას ნარკოტიკული საშუალების, 16 გრამი ალფა-პვპ-ის, გასაღების მიზნით ფლობას ედავებიან. ზინოვკინა ბრალს არ აღიარებს და აცხადებს, რომ მას ნარკოტიკი პოლიციამ „ჩაუდო“. სასამართლო სხდომაზე ანასტასიამ დამსწრეებს მიმართა და თქვა: „თავდაპირველად, მინდა, მადლობა გადავუხადო დამსწრეებს. მე ვიცი, რომ ძალიან დამღლელი სასამართლო პროცესი გვაქვს და არასასაცილო საცირკო წარმოდგენა. უკაცრავად, ბოდიშს გიხდით, მე რეჟისორი არ ვარ. მე მინდა, რომ ყველა ადამიანმა, ვინც მე მიცნობს, ჩემი ნაცნობები არიან, მიაქციონ ყურადღება საქართველოში არსებულ სიტუაციას. გთხოვთ, რომ მხარი დაუჭიროთ ახალგაზრდებს, რომლებიც რუსთაველზე არიან ისე, როგორც ჩვენ გვიდგანან მხარში. ჩვენ ცოცხლები ვართ მხოლოდ და მხოლოდ იმიტომ, რომ მათ ჩვენ ვახსოვართ და ამბობენ ჩვენს სახელებს. დაგვეხმარეთ ტერორისტების მოშორებაში, რომლებიც გვდევნიან არამარტო ჩვენ და ჩვენს მეგობრებს, არამედ მთელ ხალხს. მათ უნდათ, რომ დააშინონ და დახოცონ ყველა. თუ შეიძლება, გააკეთეთ ეს ჩემი პატივისცემის ნიშნად. მივმართავ ყველას, ვისაც მე ვუყვარვარ, გთხოვთ, გადაარჩინეთ ამ ქვეყნის და ამ ხალხის მომავალი. მათ ესაჭიროებათ თქვენი სიყვარული და მხარში დგომა. ვიცი, რომ ვახსოვარ ბევრ ადამიანს ამ პლანეტაზე, რომლებიც არასდროს ყოფილან საქართველოში. თქვენი მხარდაჭერა, თუნდაც შორიდან, გამარჯვებისთვის საკმარისი იქნება. ჩემი ისტორია არასდროს უნდა განმეორდეს. მე წამართვეს შესაძლებლობა, რომ გავაჩინო ბავშვი და სიცოცხლე ვაჩუქო ახალ ადამიანს. მე მინდა, რომ ჩემი ბავშვი იყოს - რევოლუცია საქართველოში." ზინოვკინამ სასამართლოს ისიც უთხრა, რომ ციხეში მისი ჯანმრთელობის მდგომარეობა გაუარესდა და სათანადო მკურნალობას არ უწევენ. მისი თქმით, გამოძიების, პროკურატურის და სახალხო დამცველის მხრიდან ის სრულ იგნორირებას განიცდის. „9 თვის განმავლობაში წესიერად დიაგნოსტირებაც ვერ შეძლეს ჩემი. ზურგი მტკივა, ხელები და ფეხები მიბუჟდება. ვდგავარ, რადგან მეშინია, რომ რომელიმე მალა, კისერი გამეჭედება, დავეცემი და ვეღარ ავდგები. 3 დღის წინ წამიყვანეს საავადმყოფოში, დამინიშნეს ფიზიოთერაპია, მაგრამ წერილი ჯადოქრობით დაიკარგა. არათუ არ მაჩვენეს ნეიროქირურგი, არამედ არ გამიწიეს ისეთი მცირე დახმარება, როგორიც ფიზიოთერაპიაა. არ მაძლევენ საშუალებას, რომ შევიძინო ორთოპედიული ბალიში და ლეიბი. გამომკეტეს და ელოდებიან, როდის მოვკვდები. ვერ ეღირსებით. იგნორირებას მიწევენ საგამოძიებო ჯგუფიც, პროკურატურაც, ომბუდსმენიც. პასუხსაც აღარ მცემენ. ვდუმვარ, რომ საქმის მასალებიც კი არ მომცეს რუსულად. ქართულადაც არასრულყოფილად მომცეს.“ სიტყვით გამოსვლის ბოლოს, ზინოვკინამ შიმშილობა გამოაცხადა და თავისი გადაწყვეტილების მიზეზებიც დაასახელა: „ვიცი, რომ ყოველთვის არსებობს წინააღმდეგობის გაწევის სხვადასხვა ვარიანტები. ახლა მე ვირჩევ წინააღმდეგობის გაწევის ფორმას - შიმშილს. მინდა ავხსნა, რატომ ვირჩევ მე ახლა ამ ფორმას(...) მაგრამ ქართლი არ ვიცი, მე არ ვარ დარწმუნებული რომ შეძლებთ ჩემი პოზიცია და ჩემი ხმა მივაწვდინო გარესამყაროს. წერილებით ან სიტყვებით. ჩემი ზარის უფლების თაობაზე... 2 თვის განმავლობაში რაც ციხეში ვზივარ, გაუგებარ მიზეზთა გამო, ვერ შევძელი რუსეთამდე ზარი განმეხორციელებინა, ჩემი ყველა ზარი საქართველოს ტერიტორიაზე განხორციელებული, ყველა წყდებოდა. ასეთი პრობლემა ჩემ კორპუსში მხოლოდ მე მქონდა. ხანდახან მე მერთმევა მარჯვენა ხელი და ფეხი, ხანდახან მარჯვენა ფეხი და ხელი. დღეს მარცხენა, ხვალ მარჯვენა. როცა მარჯვენა ხელი მერთმევა, გამოდის რომ მე წერაც კი არ შემიძლია. (...) უნდა აღვნიშნო, რომ რატომღაც ჩემი წერილები სადღაც იკარგება. როცა მე ვწერ წერილს ადამიანს, შემდეგ ისინი მირეკავენ და მეუბნებიან, ნასწია როდის მომწერ წერილს, მაინტერესებს რას უკეთებენ ამ წერილებს. (...) მე მინდა მხარი დავუჭირო სხვა პოლიტპატიმრებს. მინდა მივესალმო, გათავისუფლება მივულოცო გიორგი ახობაძეს, ნიკა კაციას, თედო აბრამოვს. გაიხარეთ ამ თავისუფლებით... შესანიშნავი მომენტი იყო, როცა თქვენ გათავისუფლდით, მთელი ციხე ვხარობდით, ფანჯრიდან ერთმანეთს ვუყვიროდით.... შეიძლება ითქვას, მე უკვე სამჯერ გამოვედი თავისუფლებაზე. მე ვაცხადებ შიმშილობას პატარა მოთხოვნით: გაათავისუფლეთ ანტონ ჩეჩინი და არტემ გრიბული.“